Zomer in Finland

Zaterdag 27 juli 2013

Om 9.30 ontbijt, voor de laatste keer dit voorverpakt ontbijt uit een zakje dat ons zo tegen begint te staan. Een koelkast vol met zakjes waarin de “ontbijtjes” zitten. Zie de foto. Een weinig emotioneel afscheid van de dienstdoende receptioniste, ze is al weer met de volgende gasten bezig en dan op naar de metro. Lekker rustig op dit uur van de dag.  Dus zo tegen elven met Aca, die wel naar wat lucht snakt, hoe kan het ook anders nu het ineens zo warm is, vertrokken naar de rondweg om Sint Petersburg. D M10/ E 10.

Het gaat lekker soepel, weinig verkeer op deze zaterdagochtend. Vol verbazing kijken we ondertussen naar de woontorens, werkelijk de een na de ander, die in onafzienbare rijen worden gebouwd. Waar moeten deze toekomstige bewoners gaan werken? Recreëren, heb je hier iets van een leven dat ook een beetje privé is? Wij weten het (weer) niet.

Zo keutelen we met een gangetje van zo’n 90 km door, alsmaar richting Vyborg, waar we aflsaan naar het westen, naar de grens met Finland. Dan plotsklaps een gigantisch ongeluk dat voor een behoorlijke file zorgt. Een bestelbus van voren volledig in elkaar en een personenauto ligt tientallen meters verderop langs de kant van de weg. De ziekenauto heeft geen haast, dus de afloop is wel duidelijk.

Om 13.15 zijn we eindelijk Sint Petersburg voorbij en hebben we er dan ook 3000 km opzitten ( Ter hoogte van Zelenogorsk.

Af en toe hebben we onduidelijke controles bij wachthuizen langs de weg, politieposten die ons door laten rijden, maar alle Russen moeten stoppen. Op de weg wordt hard gereden en het begrip shared space waar ik eerder over sprak wordt hier vooral uitgelegd als: : “My space”! De kroon op dit soort wegpiraterij is dan een herdenkingsmonumentje met daarop de afbeelding van de auto waarin de overledene reed, en ook heb ik een volledige motor als herinnering gezien!

Het landschap verandert langzamerhand in dat waarvan wij denken dat het “Fins”is. Heuvels, bergachtig, berkenbossen en meren. En het wordt stiller en stiller op de weg.

Om 15.30 maar 14.30 mag ook want de klok gaat een uur terug, bereiken we de grens met Finland (Vaalimaa 30346 km) Een uur later hebben we alle controles achter ons en zijn we ook de Finse grens over. De Russen kijken nog wel even naar onze papieren, zijn absoluut niet geïnteresseerd in onze bewijzen van overnachtingen in Rusland, worden bij voorbaat moedeloos als ze de auto van binnen zien en bij de Finnen hoeven we alleen maar langs de douane ( zoals op Schiphol) te lopen.

Vanaf de grens langs de E18/ 7 staan in de richting van Rusland kilometers lange files met vrachtauto’s er lijkt geen einde aan te komen! We tuffen ook hier lekker door. Opvallend is het gebrek aan tankstations, wat ons scherp en wakker houdt, en als ze er zijn schenken ze soms iets wat Aca met haar klassieke opvoeding niet lekker vindt. Te biologisch dus. Maar uiteindelijk kunnen we toch op gezette tijden 98 of 95 krijgen. Tja de weg gaat maar door, idioot breed, geen verkeer en het modernste van het modernste alsof je om een wereldstad rijdt. Duidelijk, net als aan de Estlandse kant, bedoeld om de Russen bij ons in de keuken te krijgen. Mooi dat ik dit, tientallen jaren na onder andere “De Mars Naar Het Museumplein” en waar niet in die tijd, dit mag meemaken!

Zo tegen 16.30 wordt het tijd om een camping te zoeken. Eerst komen we terecht in Kotka. Daar is het Midzomerfestival echter aan de gang. De campinguitbaters, die die twee schooiers in hun vreemde autootje overigens liever zien gaan dan komen, spelen op deze situatie met aangepaste prijzen in: € 35,- p.p. per nacht! Leve het kapitalisme, Cocosmacroon, we voelen ons weer thuis en herkennen het inhalig gedrag van de middenstanders weer.

Maar…gelukkig is daar dan de camping in Loviisa, http://www.tamminiemi.net Wat een moordplek, aan een uitloper van de Finse Golf, pal aan het water de auto neergezet, alle ruimte van de wereld en een uitermate vriendelijke ontvangst en: € 33,- auto + 2 personen. De paar Finnen die er staan maken graag contact, willen graag hun Engels oefenen en er hangt een ontspannen sfeer.

In het dorp zelf, en de baai loopt tot in het centrum, genieten veel mensen van de prachtige zomeravond. Sjaak en ik eten een quiche met Rendiervlees, er schijnen teveel van die beesten te zijn en nemen er een biertje bij. Overigens moet je om dit vol te kunnen houden wel een heel dikke portemonnee hebben, 2 biertjes kosten met gemak € 10,50.

Maar genoeg gezeurd over het slijk der aarde. Het is er prachtig. Roodbruine huizen, groen, muziek en zelfs nog een vrijgezellenfeest op het terras naast ons. Hoogtepunt is dat de aanstaande bruidegom een toespraak houdt en daarna met water gevulde ballonnen wordt bekogeld.

De overgang van Rusland naar Finland houdt ons, ook door het drukke Sint Petersburg, behoorlijk bezig. Mensen fietsen, laten hun spullen onbeheerd achter, lachen, praten en maken heel veel plezier zonder dat het lastig is, integendeel.

Wij lopen langs de baai terug naar onze tent. Genieten van een schitterende ondergang van een zon die drie uurtjes later al weer vindt dat hij op moet komen. En dan komt de bijna volle maan. Bijna zonde om te gaan slapen.