YOU STOLE MY BAG AND DOCUMENTS?

Zondag, 21 juli een komische ontbijtscene in het alkoof. Het ontbijt, jams, boter, een croissant met chocola en de zakjes thee met koffie zitten voorverpakt in een zakje, heet water mogen we zo pakken en er is witbrood dat we mogen roosteren. De bediening is uiterst vriendelijk, hoewel we ons wel afvragen hoe je het in zo’n gangetje zonder daglicht uithoudt. Wij vieren houden het niet langer dan een kwartier uit in dit kamertje waar we eigenlijk niet inpassen en langzaam maar zeker worden “gegaard”. Later blijkt dat er iedere dag een andere receptioniste is, misschien dat het dan is vol te houden. Maar vriendelijk en hulpvaardig zijn ze!

Als voorzichtige start willen we vandaag, zondag, een rondvaart over de rivier de Neva en een paar kanalen in Sint Petersburg maken en daarna nog een kerk met schitterende mozaïeken bezoeken.

Dit programma gaat deels anders verlopen, maar gelukkig hebben we daar dan nog geen weet van.

Een heerlijke ochtend, afwisselend zon en bewolkt, schitterende luchten, paraplu wel mee, maar hebben we niet nodig.De Hermitage, vanwaar de rondvaartboten vertrekken, ligt op 10 minuten lopen.

Een prachtige tocht over de rivier de Neva en over de kanalen door deze stad. Vanaf het water zien we alle kerken als schitterend opgemaakte bruidstaarten aan ons voorbij schuiven. Verschillende (pastel)kleuren, bladgoud, neoclassicistisch, Dorisch, Korinthisch, alle bouwstijlen, koepels, parken, imposante bouwwerken, theaters, kantoren, onduidelijke overheidsgebouwen, die ook allemaal weer rijk zijn bewerkt, het is schitterend! De vrouwelijke gids ratelt ondertussen in het Russisch door, lepelt alle informatie uit d’r blote hoofd op en brengt ons in een soort snorrende Zen-situatie. Een bemanningslid vlijt zich halverwege de tocht in het gezichtsveld van een video-ende toerist, kijkt verveeld, nog verveelder en valt voor zijn neus in slaap. Een beeld dat we nog dikwijls gaan meemaken.

Heel, heel, veel indrukken die hongerig en dorstig maken, of andersom. Maar daarvoor moet er eerst wel worden gepind.

Vanaf de boot lopen we door een park naar het stadscentrum. Aan de Nevskiy Prospekt, één van de drukste straten van Sint Petersburg kunnen we vast wel geld pinnen en wat eten. Eerst gaan we bij een bank de flappentapper te lijf en na het vullen van de “Pot” op zoek naar een eettentje. Dit tentje wordt: ONY “Any Pasta” Een restaurant dat ons nog lang zal heugen! We vinden een tafel voor ons vieren en nestelen ons er omheen. Een zeer uitgebreide kaart, het eten is goed, er is Wi-Fi, en we  zijn heerlijk geanimeerd  met elkaar in de weer. Onder het eten constateer ik, multi-tasking als ik ben, dat Grou met Skûtsjesilen heeft gewonnen (bedankt Janneke en Emiel!) en deel ik met Sjaak de laatste uitslagen van de touretappe. Ik wil mijn telefoon weer in mijn rugzak naast mijn stoel stoppen en die, die is er niet meer! Dit is de schrik van iedereen en het gebeurt dus nu mij.                Vertwijfeling bij ons vieren; “Ik heb hem toch…., zopas had je……, ik heb nog gezien dat je….. Als één er op past…Nu, hij is echt verdwenen, genicked, gejat, geroofd, ik ben bestolen en dat direct naast mijn stoel. Opgewonden benader ik het personeel, dat daardoor niet hulpvaardiger en beter de talen gaat spreken. Naar de bank gesneld, overal gezocht, zelfs het kantoor erboven binnengestapt. “Have you seen…..”? Neen dus, toilet en afvalbakken doorzocht, op de terugweg naar het restaurant de zwervers opzij geduwd om zelf de afvalbakken te kunnen doorzoeken en alle Russen met een rugzak achterdochtig bekeken. In het restaurant gevraagd naar het Policestation, men weet het niet. Wel mijn telefoonnummer genoteerd, “Just in case”.

Overleg met zijn vieren. Eerst een politieagent vinden en daardoor dus zijn bureau, dan een procesverbaal: “Protokol” hebben we van Peter Zandee van Rusreis geleerd, dan de ambassade inschakelen en ondertussen alle passen blokkeren. In de rugzak zitten namelijk alleen maar paspoort + visum, creditcard, bankpas, portemonnee met Roebels en Euro’s, zorgpas en rijbewijs.

Meer rennend dan lopend gaan we op zoek naar zo’n agent met zo’n mooie hoog opgebouwde carnavalspet. Vlakbij de Hermitage vinden we er één, en krijgen we een adres van het politiebureau.

Dan blijkt dat Kafka nog volledig onder de Russen is in dit prachtige land. We weten het bureau te vinden en na aanbellen gaat de deur elektrisch open en belanden we gevieren voor een loket met daarachter een minzaam kijkende Russische diender. Ik vraag”Do you speak English ? “ Hij knikt en vraagt wat hij voor ons kan doen. Ik doe mijn relaas zo kort en bondig mogelijk. Hij luistert, knikt, knikt en knikt. Kijkt peinzend om zich heen en begint dan te tikken op zijn Iphone. Als hij is uitgetikt leest hij wat hij heeft geschreven en houdt dan het scherm, in mijn richting, achter het loket omhoog.

YOU ROBBED My BAG AND DOCUMENTS? Staat er in dezelfde kapitalen als hiervoor. Dit breekt bij mij de spanning, we schieten alle vier enorm in de lach, en de dienstdoende agent buldert met ons mee. Via het vertaalprogramma op zijn Iphone kan ik uiteindelijk typen wat er is gebeurd. Hij fronst, “Wait a moment”. En na een kwartier krijgen we te horen dat de straat waar mijn rugzak is gestolen niet onder hun jurisdictie valt. “Wait two minutes”

Lies en ik gaan wachten terwijl Anja en Sjaak naar ons hotel gaan om de tel.nrs. van de ambassade en het kunnen blokkeren van de passen gaan opsnorren. Na een kwartier komt er een jonge versie van Little Joe uit Bonanza binnengestapt. Een jaar of 25 maar de autoriteit van alle Politburaus tezamen uitstralend.  Ik moet mee in zijn auto en ook Lies wordt onder hevig protest mee afgevoerd.

Wij trachten duidelijk te maken dat onze friends ons op deze plek verwachten, maar hij is niet te vermurwen. Racend gaan we door het centrum van Sint Petersburg, als ik mijn gordel tracht om te doen kijkt hij misprijzend. Eerst stuurt hij met één hand als hij zijn diensttelefoon gebruikt en even later blijkt dat hij, als hij tegelijkertijd op zijn privémobiel belt, alleen met een elleboog op het stuur de bochten te kunnen nemen. Gestopt, tot onze opluchting, voor Hotel Renaissance, nou, wij voelen ons op dat moment en ondanks deze enorme tegenslag, ook als herboren.

Ik denk, mijn detectives immers kennende, dat onze met testeron volgeladen Little Joe een hoteldetective gaat inschakelen om dit alles nu eens haarfijn en in correct English op een rij te zetten.

We worden voor de receptie neergezet en krijgen opdracht om naar de receptioniste te luisteren. Die verteld nog eens hetzelfde als de eerste agent met zijn vertaalprogramma en we worden weer in de auto gestopt. De dollemansrit voert ons verder en verder weg van het centrum, van Sjaak en Anja en de tijd om onze passen te blokkeren verstrijkt.

In een achteraf straatje stopt onze chauffeur, drukt op een bel van een stalen deur waar, denken wij collega’s van Al Capone, zullen huizen. Weer in een wachtkamertje geleid, onze chauffeur verdwijnt en wij zijn in een heel slecht aftreksel van Hill Streetblues verzeild geraakt. Een morsig kantoor en niemand die vanachter het loket aandacht aan ons schenkt. Na een kwartier komen Starsky and Hutch binnen, los van elkaar komen bij Lies en mij, bij het zien van deze heren, meteen deze namen op. Pistool losjes op de heup, tandenstoker in de mondhoek en de rechterhand zweeft boven de kolf van hun pistool. Hier knappen we allebei echt van op. De relatie wordt helemaal fantastisch als ik vraag of ze Engels spreken. “Of course not, as you know we are stuppid Russian policemen” antwoord de ene die eigenlijk ook erg op Storm uit Jiskefet lijkt. We worden naar boven geleid en met het stijgen van de trappen neemt de hygiëne nog meer af. Ik word voor een bureautje geplant, Storm geeft mij een a-4tje om mijn relaas en personalia in het Engels op te zetten en verdwijnt dan.

Zijn collega, die hem eerst in zijn bijzijn in alles kopieert, slooft zich dan uit om iets van een verbaal op papier te krijgen. Hij spreekt totaal geen woord Engels, dus soepel verloopt dit proces niet.

Google, vertaalmachines, handen en voeten, schetsen van de plaats delict, alles halen we, Lies, rechercheur en ik uit de kast om een verhaal op papier  te krijgen.Na een uur is er een soort van verklaring van 2 A-4tjes, in het Russisch met daaraan vastgehecht, als onomstotelijk en onweerlegbaar bewijs, het bonnetje van de Pizzeria ONY. Storm komt binnen en dan verschijnt via Google op het scherm: “What you just wrote is read and your word and thus true.” Ik moet dit precies zo overschrijven en ondertekenen. Ik mompel nog iets over de juiste bewoordingen in het Engels maar zie in hun ogen één van de Goelags al verschijnen. Even wordt de relatie verstoord als de ballpoint dienst weigert en ik deze door cirkeltjes te maken op het procesverbaal weer aan de praat wil helpen. Gelukkig loopt dit goed af en blijven hun handen waar ze horen. We worden naar beneden, naar weer dezelfde wachtkamer gebracht en de twee dienders verdwijnen zonder enig woord.

Ik heb eindelijk rust in mijn hoofd en ga in mijn telefoon onder de “B “ op zoek naar blokkeren bankpas. En kijk, laat ik dit er ooit eens in een onbewaakt moment in hebben gezet!!

Telefoontje met Leeuwarden is zo gepiept, alles wordt uitermate vriendelijk afgedaan en mijn gestolen creditkaart en bankpas zijn nog niet gebruikt. Dit lucht al een beetje op. Goed besteed, dit wachten.

Na een half uurtje komt er een kladpapiertje met stempels en een onleesbare verklaring die volgens de agent die hem overhandigt : Good is for ambassy and money” Dit wachten we dan maar af.

Oh mensen, het wordt nog gekker. We lopen terug naar ons hotel. Even geen taxi want Willem zit op zwart zaad. Dus 6 km. lang de tijd om en alle Russen met verdachte blikken te bestoken en na te denken over het vervolg. Nieuwe pas, visum, enz.

Ik krijg de brainwave dat de dief ons misschien zal benaderen en nog meer geld wil hebben. Want paspoort  + visum zijn voor mij van groot belang en dus geld waard. Het adres van het hotel zit in het paspoort. Bij thuiskomst in het hotel vraagt de receptioniste, Marina, wie van ons tweeën Chausmann is. Ze heeft net een e-mail ontvangen van “W “-Hotel dat mijn rugzak met daarin het paspoort, door iemand bij dit hotel naar binnen is gegooid. Blijdschap, verbazing, veel vragen.

Marina stuurt een mail aan “W”-Hotel dat wij eraan komen en dat mevrouw Liesbeth Rijpkema, die zich wel kan legitimeren, het paspoort in ontvangst neemt. Voor de zekerheid stuurt ze een Xerokski van Lies haar paspoort mee.

Met de door Marina geregelde taxi van een vriendje,daardoor duurde het even, maar toch, gaan wij terug naar het centrum. “W “-hotel ligt pal achter de pizzeria waar mijn rugzak is gejat. Hier worden we allervriendelijkst door een van de managers, Ekaterina, ontvangen. Ik hoef alleen maar de rugzak te beschrijven en krijg deze weer in  mijn handen gedrukt.

In de rugzak zitten naast mijn portemonnee met zorgpas en rijbewijs, ook nog het paspoort met visum, mijn boekje Wat en Hoe in het Russisch en mijn zonnebril met de voor mijn ogen geslepen glazen. Een aparte dief!

Paraplu, stadsplattegronden, bankpas, creditkaart en mijn geld ben ik kwijt. Maar daar is over heen te komen, zeker nu de passen zijn geblokkeerd. En wat fijn dat Lies, Anja en Sjaak er dan zijn om alles te relativeren! Met Ekaterina zijn we het er over eens, ondanks dat de dief in het “W “-hotel op camera is gezet!, dat het geen zin heeft om hier verder nog energie in te steken. Dat gaat ons dagen kosten. Op haar advies gaan we naar het dakterras van het hotel en genieten we daar van een drankje en een schitterend uitzicht over de stad http://WWW.WHOTELS.COM/STPETERSBURG

Een ambiance die we ons niet kunnen veroorloven en waar we anders niet naar toe zouden gaan.                                                                                          Gegeten naast een Indiër die eigenlijk de Indiër had moeten zijn, maar we pakken net een deur te vroeg. Daarna langzaamaan terug gewandeld naar ons hotel. Onderweg komen we langs paartjes die in een heel ongedwongen en romantische sfeer op een bastion bij de Neva dansen. Eigen installatie en muziek mee, de avond valt en de sfeer wordt zeker hierdoor nog positiever en vol vertrouwen.

Is deze muziek en dus de dans meer Zuid-Amerikaans, op het volgende bastion staan motoren geparkeerd, wordt ook al weer gedanst maar is de muziek heftiger, meer van vandaag, maar ook hier voel je alleen maar positieve energie.

Door naar huis en heerlijk voldaan maar wel erg vermoeid door de emoties, in slaap gesukkeld.