De ontdekking van het thermisch middelpunt

Maandag 22 juli. 

Het regent en het is koud, 14,7 graden!!!!!

We beginnen dichtbij en bezoeken De Petrus- en Paulusvesting die op een eiland in de Neva vlakbij het hotel ligt. In het midden van het vestingcomplex staat de indrukwekkende Petrus en Pauluskathedraal die het gezichtsveld beheerst. Ooit was de toren van 122,5 meter het hoogste gebouw van Rusland. Veel bladgoud, zowel van binnen als van buiten en de meest fraaie schilderingen en kleuren.     Maar voordat we ons hierdoor laten overdonderen brengen we eerst een bezoek aan de zandsculpturen die op het strand aan de rivierkant zijn gemaakt. Internationale- en nationale kunstenaars, helaas heeft Lipkje hier deze keer niet aan meegedaan. Ook de stromende regen eist bij sommige werkstukken zijn tol, wat het geheel een beetje triest maakt. Maar het totaal is schitterend, zie de foto’s.

Dan snel door de stromende regen de kathedraal in gesneld. Toevallig gaan op dat moment allerlei priesters op schoolreisje ons voor en kunnen wij met hen door een aparte ingang naar binnen. Ik ben verbaasd hoe zowel de “kerkelijken als de wereldlijken” vol devotie en met groot respect de tombes van de Romanovs aanschouwen. Vrijwel alle tsaren en een groot deel van hun familie liggen in deze zeer rijk versierde kerk begraven. We vinden het wel heel vermakelijk dat ook de priesters en papa’s met mobieltjes lopen, druk aan het bellen zijn, of sms-en.

Na dit bezoek op zoek naar de kunsttentoonstellingen in één van de vele bijgebouwen. De meeste zijn helaas of gesloten of richten zich op veldslagen en allerlei wapentuig wat daarbij hoort. Vinden wij niet zoveel aan, dus verder gezocht. Uiteindelijk belanden we op een schitterende expositie over Leonardo Da Vinci. Zijn uitvindingen zijn voor deze tentoonstelling in schaal 1 : 1 nagebouwd en het is bijzonder om alle bekende ontwerpen uit de boeken in het “echt” te zien. Soms veel gedoe om binnen te komen. Anja versoepelt dit proces nog eens door het systeem van de ticketverkoopsters voor het nageslacht vast te leggen. D’éne dame op ver gevorderde leeftijd, scheurt het ticket 4 X langs een stalen liniaaltje uit een blok en de ander beslist na lang aarzelen op welke van de 5 pennen die in een stukje hout zijn geslagen, ze onze tickets gaat nagelen. Na deze handelingen gaat zo’n beetje de hemel voor ons open. We hebben al een stevige toegangsprijs voor het complex betaald, maar soms wil men dat we voor deeltentoonstellingen extra betalen. Af en toe zetten we als reactie hierop bewust een communicatiestoornis in scene.

Maar al met al is het een schitterende kathedraal in een mooi bewaard gebleven vestingcomplex dat overigens nooit als vesting dienst heeft hoeven doen. Maar ja de infrastructuur ligt er toch, dus hebben de tsaren er tegenstanders van het bewind gevangen gehouden en gemarteld. (Dostojeveskij)

’s Avonds gaan we voor het eerst op stap met de Metro. We willen de theaterbuurt bezoeken. Een wijk die zich kenmerkt door een ontspannen sfeer en live muziek. Vooral oude vrouwtjes maken er, volgens Anja, muziek op straat. En ja, na haar nummer: “Baai, baai, zwaai, zwaai”, inmiddels een hit in alle kroegen rond de “Baltic”, is zij op zoek naar meer. Maar om daar te komen gaan we eerst met de metro.

Wat een avontuur, voor 28 roebels word je samen met honderden anderen over lange roltrappen naar het warme binnenste van de aarde gebracht. “Op weg naar het thermisch middelpunt! “, zou Wim Drost vrolijk roepen. Een lauwe, drukkende warmte die je bij de ticketverkoop al tegemoet slaat. Soms gaan we tweehonderd meter naar beneden en zijn de trappen zo steil dat het lijkt alsof de rij naar boven in een idioot scheve hoek naar voren staand, de zwaartekracht tart.  Omgekeerd lijkt het alsof degenen die naar beneden gaan  dit in een bijna liggende houding doen. En druk. En wat kijkt iedereen stuurs en somber. Sommigen lezen stoïcijns, anderen zitten met gesloten ogen en welke geuren weten wij af te scheiden…. Maar wat een fantastisch , snel vervoermiddel.

Als we uitstappen belanden we op een soort van Rembrandtplein uit de vijftiger jaren. Eetstalletjes, met inderdaad live-muziek en een accordeoniste op leeftijd bij de uitgang van de Metro, dus dit klopt ook. Als we willen gaan eten stopt voor onze neus aan de rand van het terras een Lada waarvan de chauffeur de wel erg stinkende motor door laat draaien. Dan gaat de motorkap open. Een inzittende stapt uit en begint aan de motor te prutsen. Onderwijl braakt de automotor een oliewalm  over onze borden. Een vrouw achter ons zegt er iets van terwijl Sjaak, geïnteresseerd als hij is in de hedendaagse stand van de Russische techniek, bij de automonteur staat te kijken. Er volgt een woordenwisseling tussen de vrouw en de jongen en zij noteert het kenteken van hun auto. Eerst houdt de monteur dan een groot visfileermes in Sjaak zijn richting. Daarna stapt hij in en rijdt de chauffeur naar achteren, stopt en maakt met zijn mobiel een foto van de vrouw terwijl hij haar alvast mooie dingen voor de rest van haar leven toewenst. Zij eet niet af, laat ook haar biertje staan, en vertrekt meteen. Op ons komt het kwartet, zoveel zijn het er, als echte gangstertjes over die de rotklusjes voor de echte jongens opknappen.

Na deze onderbreking heerlijk door de buurt gesjouwd, alle geuren, kleuren en verschillende mensen op ons in laten werken en ons verbaast over de rijkdom en het verval die elkaar pal naast elkaar afwisselen.  Een heerlijk ijsje bij Mac Donald gegeten, en de Theaterbuurt die avond niet kunnen bereiken. We moeten de stad nog leren “lezen”                                                                                     

Per metro weer terug en nog een afzakker in de kroeg naast ons hotel:                De “I believe Bar”