Niet alleen Tina en Marina komen uit Napoli

Woensdag 24 juli 2013

Wij “pakken” nu de metro alsof we het al jaren doen. Het systeem werkt, eigenlijk als overal op de wereld, want met kleurtjes, alleen de namen kunnen je behoorlijk in de “vertijzing”brengen. En bij aankomst blijft het de gok of we aan de goede kant van de meestal idioot drukke weg weten uit te stappen. De metro is erg warm, vies klam en benauwd en overal zitten toch weer bedelaars of speelt er een straatmuzikant.

Bij het VVV laten we ons eens even goed voorlichten over onze double-bindsituatie. We willen graag St.P. bij nacht vanaf het water zien, maar kunnen er niet af omdat een groot gedeelte van de nacht de bruggen open staan. Hoe de lieverd ook puzzelt en zich uitput, deze trip krijgen we niet rond. Of we moeten voor 12-en down-town zijn en na 5-en weer thuis…. Sterk en jong als we zijn denken we dit niet te kunnen trekken. Dit dilemma brengt ons meteen bij het volgende: vrijdagnacht, of zaterdagochtend? Vertrekken Anja en Lies om uiterlijk 2.00 naar het vliegveld. Metro rijdt vrijwel  niet, taxi’s kunnen niet op “ons”eiland komen! Deden we dit maar eens met Terherne, wat een uniek verkooppuntje heb je dan! Uiteindelijk hebben we het opgelost door heel vroeg een taxi te bestellen, hierover later meer.

Ik weet haar nog info ver de Sint Petershof te ontfutselen. De rit er naar toe, 30 km per draagvleugelboot en dan door schitterende parken met paleizen, fonteinen en cascades dwalen. Het lijkt ons nu al een mooie afsluiting. De dame uitbundig bedankt en dan naar:

Het Russisch Museum, schitterend! Niet al te druk, Oude Russische Meesters als Repin en heel moderne. We blijven maar kijken, kijken en overleggen over wat we er van vinden. En we hebben alle ruimte en rust om dit te doen. Ik val weer voor Repin zijn Volgaslepers maar wordt helemaal gepakt door zijn schilderij SADKO, google maar eens! Na een paar uur zijn we klaar.

Anja krijgt tijdens het rondlopen wel de neiging om een reportage over alle zaalwachten te maken. Ik heb ze reeds eerder aangeroerd. Veelal dames en heren op vergevorderde leeftijd, bij sommigen stralen “Oud geld” en vergane glorie er vanaf. Anderen zitten er duidelijk omdat ze moeten, dommelen meestal weg en komen in actie bij het flitsen van fototoestellen. Wanneer wel en wanneer géén foto’s? Wij zijn hier niet uitgekomen.

Het Russisch Museum verlaten en op pad naar de Opstandingkerk (kerk van de verlosser op het bloed)  Beroemd om de architectuur en nog beroemder door de mozaïeken waarmee de wanden, gewelven en plafonds mee zijn bedekt.

Op weg er naar toe ontmoeten we tal van straatventers, staat Vitalis er met zijn orgeltje en zijn aapje, zijn er kunstschilders in de weer, er speelt iemand prachtig viool, zit er een heel flegmatieke cd-verkoopsters achter de cd’s terwijl er tranentrekkende muziek uit de boxjes komt, Lopen Graven en Gravinnen in bijpassende uitdossing te smeken of je á raison van zoveel roebels met hen op de foto wilt, kortom alle gevoelens in je vechten op zo’n moment om voorrang, maar opstandig word je er niet van.

Helaas kunnen we de Opstandingkerk vandaag alleen maar van buiten bezichtigen. We zijn ook een beetje “vol” en zetten de bezichtiging van het interieur even in de week. Met de Metro vliegensvlug naar huis, Sjaak heeft alle kleurtjes en haltes inmiddels in zijn systeem en dit gaat echt fantastisch.

Maarrrrr….’s Avonds weer terug naar vrijwel dezelfde plek, want vlakbij de Opstandingskerk is Jazz cafe Dom 7 http://vk.com/dom_7 Wat een fijne avond, heerlijk gegeten, fantastische live muziek en alles in een zo ontspannen sfeer. Een hoogtepunt! We hebben de jonge ober Max voor altijd in ons hart gesloten.

Dan op huis aan. Op het metrostation staan zo’n 10 Italiaanse meisjes die tegelijkertijd met ons de afdaling van 200 meter naar de diepste krochten van de aarde maken. En wat gebeurt er? Sjaak staat te midden van deze, gelukkig door de tentakels van Berlusconi onbezoedeld gebleven, schitterende meiden. En dan beginnen ze tegelijk te zingen over Mi Amor, en hij glundert, glundert en glundert en wil dat de afdaling nog eens 200 meter duurt. Op het perron zingen ze verder en wij? Wij gaan naar ons hotel.