Sjaakski Drooghski wil ook zo'n trappenhuiski......

Dinsdag 23 juli

Vandaag dan één van de hoogtepunten van Sint Petersburg: De Hermitage of het Winterpaleis. Een enorm gebouw, al weer een bruidstaart, Cocosmacroon!, dat zich langs de rivier de Neva slingert.

Ook anderen hebben hun reisgidsen gelezen en/ of geboekt voor deze uitdaging. Want een uitdaging dat is het. Heb je je minder goed voorbereid, zoals wij, dan beland je in een rij met honderden anderen die langzaam toekruipt op de ingang. Onderwijl passeren links de minzaam lachende toeristen met of: een e-ticket, of een kaart “uit de muur”en betaald met “plastic”, of deel uitmakend van een busreis. Wij vallen niet onder één van deze categorieën en oefenen dus weer eens geduld. Het is droog, onder het wachten zien we toch wat bladders op het gebouw en kijken we vooral naar onze lotgenoten. Eenmaal binnen tuimelt de ene indruk over de andere en kost het moeite om dit een plaatsje te geven.

Allereerst is het verschrikkelijk druk, honderden, misschien wel duizenden mensen. Een kakofonie aan lawaai die ontstaat door alle verschillende talen die worden gesproken. Gidsen en hun gevolg kruisen ogenschijnlijk doelloos door elkaar en door de immense zalen heen.                                                                  Sommigen vertellen luidkeels en dikwijls ook nog eens met versterking hun verhaal, anderen spreken in een microfoontje dat weer in contact staat met de “oortjes” van hun volgers. Een komisch gezicht: een eskader in het wit geklede Mexicaanse matroosjes met allemaal een rode oorschelp in. Daartussen door zoeken individuen zoals wij, soms bijna stuurloos door het constant omzeilen van menselijke- en antieke obstakels, hun weg in dit gigantisch complex.

De ene zaal na de ander, spiegels, goud, kroonluchters, beelden, houtsnijwerk, prachtige houten vloeren, beelden, onafzienbare ruimtes, dommelende suppoosten, schitterende meubels, overal marmer in de meest bijzondere kleuren en vormen.

De zalen zijn gigantisch hoog, lang en breed en stralen allemaal dezelfde barokke overdaad uit. Hier nog een Korinthisch zuiltje daar een Dorisch, een muurschildering, engelen die erop losbazuinen, een trompe-l’oeiltje,  alles onder het bladgoud en rijk gedecoreerd, en ga zo maar door. Die Katerina dat was me er eentje!

Sjaakski Drooghski valt bijna in zwijm door de enorme, megalomane met goud en enorme kroonluchters behangen trappenhuizen die de panden en verdiepingen met elkaar verbinden. Met moeite weten we hem van de trappen te trekken.

En dan natuurlijk de KUNST in al de verschillende zalen. Aan een gemiddeld mensenleven heb je bijna onvoldoende om deze goed te kunnen bezichtigen. Ook het nodige jatwerk, dat door de Russen heel fijntjes het re-alloceren van kunst wordt genoemd…..Nou zo lusten we er nog wel een paar.

Maar de afdeling met de moderne kunst, één van de grootste ter wereld, is verbluffend met Matisse voor ons vieren als hoogtepunt, hoewel de werken van P.Picasso ook ruim voorradig zijn.

Op een bepaald moment is het teveel, te druk, te  mooi, het gebouw, de paleizen en de kunst en besluiten we buiten even te pauzeren, wat te eten en te drinken en dan naar het gebouw van de Hedendaagse Kunst te gaan. Dit gebouw ligt in een halve cirkel tegenover de Hermitage en is ook al weer zo enorm imposant. Dit komt mede door het Paleisplein waar je, als je enige aanleg voor pleinvrees hebt, al niet meer overheen durft.

Op en rond  dit plein koetsjes, muzikanten, de niet meer uit het straatbeeld weg te denken bruidsparen met hun fotosessies, een man met aapjes, verkopers, stalletjes en ga maar door.

Het Museum voor Hedendaagse Kunst is een schitterend gebouw dat op een mooie manier oude en nieuwe gebouwen met elkaar verbindt. En: er is bijna geen mens! De ticketverkopers schrikken eigenlijk een beetje dat wij er binnen stappen. Ook individuen vinden ze ingewikkeld, ze zijn duidelijk gewend aan groepen waarvoor alles is geregeld. Het gebodene valt ons tegen, maar gelukkig hangt daar dan “Tempelhof” van Kiefer. Gaat dat zien, je rugharen vliegen overeind.

Naar huis terug gewandeld. Onderweg op de bastions verschillende "over de top" stretchlimo’s gezien die hun inhoud, bruidsparen met familie en vrienden, uitbraken en die inhoud braakt dan soms zelf weer het nodige uit. De idee is om aan de rand van de rivier de Neva het huwelijk te bezegelen door het nuttigen van zoveel champagne als maar mogelijk is. Enigszins verwonderd nemen, wat is antropologisch onderzoek en daarvan dan weer het veldwerk, toch mooi neef Eelco!, Japanners, Scandinaviërs en natuurlijk ik hiervan de nodige foto’s.

’s Avonds heerlijk gegeten in een “echt” authentiek Russisch restaurant. De man die de snaren van de balalaika beroert weet ons al snel in melancholische sferen te brengen. Of zijn het de Baltica’s die men het liefst per halve liter serveert?