ACA ontvangt een ster!!!

Quo Vadis, Scania Vabis

http://www.youtube.com/watch?v=kWsYnIVjou4 (Neerlands Hoop Express )

Goh, wat speelt dit schitterend lied, eigenlijk één van de mooiste roadmoviesongs van eigen bodem, al twee dagen lang door mijn hoofd. “Us Memkes” van Ron zijn na 29480 km op, dus beginnen mijn kaken nu in gedachten allerlei truckerliedjes weg te malen. Gelukkig voor Sjaak houd ik deze voor mezelf.

Om kwart voor negen vertrokken. IJzingwekkend koud gehad vannacht. Op de HBS heb ik geleerd dat een landklimaat hete zomers en koude winters kent, de nachten mochten we toen blijkbaar nog niets van weten. Alleen de kou heeft mij uit mijn slaap gehouden. Onze buren, een echtpaar met drie kinderen in een koepeltentje en volbloed Esten, lopen overigens in winterkleren over de camping. Van de verschrikkelijk gevaarlijke hond die volgens een bordje vlak achter onze tent huist hebben we niets gemerkt.

We nemen de E 264 // 3 naar Tartu en daarna houden we deze weg richting het oosten, naar Jöhvi en daarna verder naar rechts over de E20 // 1 naar Narva bij de grens met Rusland. De weg naar Sint Petersburg. Aca snort, dit komt vast door de benzine van Lukoil die we haar regelmatig toedienen. We genieten van het landschap. Na Tartu worden de heuvels hoger, de vergezichten weidser en de hemel strakblauw. Een uitstekende weg, weinig verkeer. Houten - en stenen huizen wisselen elkaar af, kleine dorpen, heel veel kerkhoven en veel elektriciteitspalen dragen een ooievaarsnest. De jongen staan op het punt van uitvliegen. Een mooi, afwisselend landschap dat uitnodigt om nog eens terug te komen. Onderweg op de “3 “ rijden we langs het prachtige meer, eigenlijk een binnenzee: Peipsi Järv. Totaal geen toerisme, hier ook geen campings die hiervoor toch af en toe worden aangegeven, maar wel veel beroepsvissers die hun vangsten aan het roken zijn. De weg is ronduit schitterend en uitstekend onderhouden, of zelfs nieuw ( Brussel) Wel veel politiecontrole, maar ons laten ze ongemoeid.

Na Jöhvi, tot de Russische grens gaat dit zo door. Wat wel troosteloos blijft aandoen zijn de enorme woonkazernes die telkens de wat grotere plaatsen flankeren. En dan voor Narva, vlak voor de grens, zo uit het niets: een schitterend fietspad met verlichting en alles erop en er aan dat bij de grens weer oplost. En voor de volgers: campings worden ook na Jöhvi af en toe aangegeven.Overigens zijn we zo snel opgeschoten, ook dat lukt makkelijk met een Acadiane van 31 jaar oud! Dat we besloten hebben om de grens met Rusland snel over te stekken en op zo’n 70 km van St.P te gaan kamperen. We schieten in Narva dan ook letterlijk om 12.15 de grens over en worden terstond teruggeschreeuwd door een in een tuinbroek geklede ambtenaar. We moeten eerst naar House nr. 1  en daar een ticket halen, daarna dit ticket omruilen bij House nr. 2 , dit ticket ook weer omruilen en met dit ticket naar House nr. 3, waar we nu al staan.

Na veel heen en weer gerijd, telkens weer uitleg vragend, belanden we uiteindelijk bij House nr.1 op een industrieterrein aan de westkant van Narva.( Piiripunkt Border Station) Hier staan rijen auto’s te wachten. Sjaak voegt zich lijdzaam in de rij wachtende chauffeurs die hun autopapieren moeten laten zien. Na een uur komt hij, zijn ticket als een pas verworven trofee in zijn hand, naar de auto en sluiten we bij de rijen auto’s aan de andere kant van het enorme terrein aan.We kijken daar tegen House nr. 2 aan, een klein wit huisje met direct daarnaast een groot zwart en heel leeg scherm.Om 14.15 komen we er achter, er gebeurt namelijk helemaal niets en dat schept bij wachtende en ongeduldige mensen een band en dit leidt weer tot contact, dat we pas tussen ACHT en NEGEN uur ’s avonds de grens over mogen.

Een lange, lange middag. Inmiddels staan 8 jonge Nederlanders naast ons met achter hun Volkswagenbusje een aanhanger. Kijkend over mijn boek en met oren op steeltjes maak ik achtereenvolgens een gebedsdienst mee, Bijbelstudie- discussie, ontdek ik dat we in Nederland meer afgescheiden religieuze clubjes hebben dan gedacht en bovenal raak ik er van overtuigd dat zij bijbel en geloof ruimhartig ten oosten van St.Petersburg gaan verspreiden.Niet wetend dat ik hun gesprekken heb gevolgd verteld één van de reisleiders mij ’s nachts om één uur, ja dit wordt een lang verhaal, dat hij reisleider is bij een reisorganisatie die zich specialiseert in “wildkamperen” Ik heb er geen goed gevoel aan over gehouden en ook Sjaak heeft de nodige twijfels.Het parkeerterrein wordt een soort vrije Oerolvoorstelling. Auto’s schuifelen door “onze” leeszaal. Sjaak zit in de Indische Duinen, ik ben begonnen aan Stoner en de “overkant” leest op heel dun papier gedrukte boekjes. Er wordt gekookt, mensen die van deze bizarre toestand op de hoogte zijn, verdwijnen voor langere tijd of halen boodschappen. Waarom dit alles en hoe, het systeem erachter? We krijgen echt geen idee, kunnen de situatie niet doorgronden, het werkt heel vervreemdend en soms verbroederend, zeker door de aanwezigheid van Aca.                                                                                   Dan verschijnen er ineens af en toe in het rood de kentekens van wachtende auto’s op het eerst zo zwarte scherm. In kleine groepjes verdwijnen de auto’s van het parkeerterrein. Om 20.00 vraagt Sjaak bij het huisje of we nu ook kunnen vertrekken. We mogen immers tussen 20 en 21 u. vertrekken. Wait for your number! Is het enige dat hij te horen krijgt. Dus om 21.10 hebben wij ons ticket! Hebben er dan nog maar negen uur gestaan.                                                   Snel naar de grens, die weg hebben we immers al meerdere malen gereden op zoek naar House nr.1. Weer de grens over, weer terug geschreeuwd door een andere tuinbroek dan vanochtend en ons kleinood, het ticket, wordt uit Sjaaks handen gegrist. We moeten achteraan sluiten in weer een rij……In de rij een plekje naar voren, wachten, enz. Koffie gehaald, een bedelares in een rolstoel onze laatste losse euro’s gegeven, voor haar gehoopt dat de jongelui met de religieuze aanhanger een wonder verrichten,  geld gewisseld en om 23.00 de  grens naar Rusland over.                                                                                                 Als het saai wordt, sla dan nu maar een regel of 100 over.Om 0.40 staan we bij de “Russen”. “Aca is een “Very cool car, its a Mercedes?” vraagt een van onze mede wachtenden. Een douanier denkt grijnzend en zeer luidop dat 1640 (een onderdeelnr.) wel het jaartal moet zijn. Een dame die haar drugsspeurhond door onze barang barang jaagt, raakt pas goed gehumeurd als ze de foto’s van onze liefdes ziet. Ze vond het eerst maar niets, twee oudere heren in zo’n klein autootje. Ook haar collega’s kletsen zich nog net niet van het lachen op de dijen als ik uiteindelijk ook nog onze kratjes op het asfalt mag zetten en ze een indruk van het binnenste van Aca krijgen.En wie of wat houdt ons hier uiteindelijk op? De jonge hemelbestormers die net als wij de wachtenden voorbij schoten, de grens overgingen, maar bus met aanhanger niet konden keren. Dus hebben Sjaak en ik lijdzaam toegezien hoe deze groep al zijn papierwerk nog heeft gedaan.

Tegen tweeën zijn we dan eindelijk de grens over. Het miezert, we zijn moe en hebben het plan om meteen na de grens een hotelletje te pakken en ons internet op te starten, want…….een klein probleem: nergens, maar dan ook nergens is er een kantoor aan Estlandse of Russische kant waar de auto extra verzekerd kan worden voor Rusland. De informatie die Sjaak van de ANWB heeft beweert het tegendeel, NIET DUS. En ook de mondelinge informatie van (ervarings)deskundigen is op dit punt niet juist. Wij vervolgen dus onze reis onverzekerd, over nu heel slechte wegen en diep in de nacht door een land waarin deze combinatie voor zeer onverstandig wordt gehouden.                                                                                              Na de grens zien we veel, oneindig lange, in netkousen gehulde benen. De eigenaressen van deze onderdanen doen volgens ons iets verbroederends tussen Oost en West. Rijen en rijen vrachtauto’s, daartussen deze dames, de hotelletjes die we zoeken hebben een belazerd rood verlichtingsplan, dus maar door en door.Om 3 uur de auto bij een verlicht tankstation tussen vrachtauto’s geparkeerd. Sjaak schuift aan de achterkant bovenin de auto als de laatste sardine in het blikje. Ik daarentegen voel me precies het staafje waarmee dit blikje wordt geopend. Het maakt altijd een rare hoek als je het deksel er mee open draait en breekt af. In dezelfde hoek prop ik mij tussen de voorstoelen en trek mijn slaapzak over me heen.                                                                                                             Na een onrustig doorgebrachte nacht en de ontdekking dat sommige spieren in mijn lichaam zich voor het eerst na meer dan 6 decennia manifesteren, koffie, koffie en koffie bij het tankstation. Sjaak maakt via mijn mobiel internet bij de verzekeraar bekend dat we onverzekerd zijn. Dan Googlen we nog even op campings bij Sint Petersburg. Het door mij ingestelde maximum van € 50,- is echter in het dure Rusland zo bereikt, dus we worden even van dit medium afgesneden. Maar we hebben een kaart met daarop een paar campings, we hebben Eva-Eva dus het komt vast goed.Sjaak belooft heel voorzichtig door te rijden en we gaan weer verder naar St.P.                                                                                                             Om dit verhaal leesbaar te houden bespaar ik jullie de details. Eva-Eva is soms het spoor bijster, (hotels, campings)  locale mensen sturen je allervriendelijkst na de verkeerde adressen, of diezelfde adressen zijn onjuist. En het wordt heter en heter. En St.P. is een wel heel grote stad met een zeer eigen invulling van het begrip “Free space”. Heet, druk en het verkeer zes rijen dik.Dan zien we bij het Plein van de Victorie ( Hoe passend voor ons, What's in a name! )het Park-Inn hotel. Meteen om 16.30 ingecheckt. Natuurlijk boven onze stand en allebei een riante kamer met badkamer.                                                                                               Vanavond ons nog even tussen Japanners, Amerikanen en Duitsers gemengd en gegeten aan de rand van het plein dat eigenlijk een enorme rotonde met grote beeldengroepen is.En Aca? Aca wordt goed bewaakt door een bewaker die als bijbaantje vergelijkend warenonderzoek onder Vodkamerken doet. Sjaak moest zich even door mans kegel heen vechten. Ze blijft hier een week staan. Morgen ontmoeten wij Anja en Lies op het vliegveld en verkassen we naar een meer centraal gelegen hotel.                                                                            Thuisblijvers, Eilângroep, mensen van de Buorkerij: heel veel plezier met Skûtsjesilen.                                                                                                   Dit verhaal wordt vervolgd als ik weer Wifi oppik of mijn tegoed over 10 dagen weer is aangevuld. En de verzekering, is dat goed gekomen? Ja dus, wat is wifi dan toch een mooie uitvinding.                                                                                     Oant later!