French Connection in Kaliningrad en de kluts kwijt

Grootvader is hij, van 5 kleinkinderen!, vertelt hij trots terwijl hij met zijn Lada een u-bocht maakt en ons met zo'n vaartje van 90 km per uur tussen auto's door slalomt die zes rijen dik in tegengestelde richting naar het centrum van Kaliningrad schuifelen. Oh ja, en zijn naam is Vasili vertelt hij (De "koninklijke" in het Grieks meen ik mij te herinneren) maar noem mij maar Wasa. Als ik hem vraag hoe hij denkt om gezien zijn rijstijl èn klanten te houden en zijn kleinkinderen te blijven zien, dan buldert hij van het lachen. Onderwijl maken we een slipper, gaan rakelings langs een politieauto en liggen dan weer op koers terug naar Hotel Baltica. Gisteravond, 11 juli zat ik achterin, vandaag heeft Sjaak voorgesteld om te ruilen. Rap snap ik waarom, Wasa heeft in het verleden Jeltsin en het volledig Politbureau tezamen dagelijks op zijn achterbank vervoerd, de schokbrekers en vering, of liever het ontbreken ervan, zijn de getuigen. Maar het moet worden gezegd dat Wasa ons in 7 minuten slippend en dweilend naar het hotel brengt. Een rit waar 20 minuten voor staat. En de bus waarmee we heen gaan weet ons in ca. 40 minuten naar het centrum te brengen.

Kaliningrad: Een must voor degenen die willen meemaken hoe een vroegere Sovjetstaat zich ontwikkelt tot een nieuw Hong Kong. Alles vibreert, overal auto's, auto's en auto's. Lexus en 4-WD, d'éen na de ander.De auto is hier wat de koe in India is. Dezelfde schreeuwerige westerse reclame-uitingen, de meest moderne kleding, en dikwijls uitdagender dan bij ons. ( vonden we niet erg). Met de nieuwste smartphones aan hun oor gedrukt passeren bewoners stadgenoten die,gekleed in lompen en een plastic vuilniszak tegen de regen, in de ene hand een bakje met wat Roebels hebben en in de andere een in pakpapier gewikkelde fles.                   Maar ook devotie in de pas gebouwde Grieks-Orthodoxe kerk die bij binnenkomst probeert om je met zijn overweldigende last op de knieën te krijgen. Een nieuw geloof dat meer hoop, vertrouwen en verzoening brengt dan het arbeidersideaal van de USSR? Lange rijen voor de biecht die in het openbaar wordt afgenomen. Een glazen kist vol met geld, want ooit worden ook hier de wanden en plafonds getooid met schitterende muurschilderingen. Kaliningrad een stad met èn zonder verleden. Alles is door de Russen verwoest, de bewoners vrijwel allemaal uitgemoord. Geen oude kern, geen houvast zeker niet voor de argeloze toerist met z'n verweekte plattegrond en verwarring door het cyrillisch schrift. De kaart die, volgens ons natuurlijk, niet geheel juist is. Het kunstmuseum blijkt een theater, het museum Ocean World is gesloten, de Kathedraal is deels gesloten i.v.m. een concert. En maar lopen, en constant regen. Sjaak bijna jalan kaki op z'n scandalis en ik verslijt mijn Welkoop bergstappers. Soms een tentje in om even op te drogen, maar oh wat zijn deze dun gezaaid. Wel Mc.D. en andere pijlers van het westerse geloof. Maar, eerlijk is eerlijk, iedereen is ons behulpzaam, legt geduldig uit, of doet alsof en dan lopen we weer verkeerd, maar de mensen zijn allervriendelijkst. We hebben ons geen moment onveilig gevoeld.

Stilletjes worden we van dit alles, zeker na het bezoek aan het museum waar heel duidelijk wordt hoe de Russen Kalingrad volledig hebben verwoest en de bevolking hebben omgebracht. De oude stad, door zijn grachten en stratenplan op Amsterdam lijkende, is er niet meer. De oorspronkelijke bewoners zijn er niet meer. Het oorspronkelijke stratenplan is er niet meer. Het oude stadscentrum met de kathedraal is nu een park en de kathedraal is herbouwd.                                         De bazar, even ten oosten van de Grieks-Orthodoxe Kerk is dan een verademing. Een overdekte markt van wel 5 voetbalvelden groot, nergens genoemd! Een kakafonie aan geluiden, een mengelmoes van alle etniciteiten die Rusland te bieden heeft, kleuren, groente, fruit, etenswaren, kleding, noten, verzin het maar: het is er! Het lijkt, ook weer vreemd, de oriënt. Een verademing. Dit alles verwerkende stappen we binnen bij Mama Mia, Bon Jovi staat op alle schermen aan, maar zijn geluid uit en uit de speakers klinkt heerlijke jazz. Dan door de nog steeds vallende regen op zoek naar "onze Wasa"

's Morgens houdt het op met regenen en beginnen we in te pakken. Doel is Vilnius in Lithouwen. Het lijkt ons een goede tegenhanger voor onze ervaringen in Kaliningrad. Dan staat daar Alexander Denisov met zijn crew (geluidsman en een cameraman) Dit drietal werkt voor een van de staatsomroepen in Moskou en maakt een reportage over de voorzichtige (toeristische) toenaderingspogingen tussen oost en west. Ze vinden het behoorlijk "weird" wat wij doen. (Te) Oude auto, kamperen in een onveilig land, dat zijn hun woorden, sleechte wegen en nauwelijks voorzieningen. Sjaak en ik denken ondertussen grijnzend aan onze voorzieningen van Hotel Baltica die wel op een heel hoog niveau liggen. Op kamer 708 op de 7e verdieping mogen wij gratis gebruik maken van douche en toilet. Maar dit terzijde. Veel gevraag, veel gefilmd. Een echte roadtrip met camera's op de auto gemonteerd. En tussen de bedrijven door het ook nog serieus over Rusland en Nederland kunnen hebben. Een leuk, spontaan contact en de link van de uitzending volgt eerdaags op dit weblog.Dan zetten wij om 12.00 uur af richting Vilnius, met nog heel even de filmploeg al filmend achter ons aan.

De E77 een vrijwel kaarsrechte weg brengt ons snel in noordelijke richting naar Sovetsk waar we de grens van Kaliningrad naar Lithouwen passeren. Een licht heuvelachtig landschap, soms verwaarloosde huizen en akkers, maar een goede weg. Voor we het weten zijn we in Sovetsk. Een hek voor een soort van loods blijkt de grens te zijn. Vriendelijk worden we te woord gestaan en ook hier kloppen de papieren van RUSREIS weer. Dus snel naar Panemune in  Lithouwen, even door een suikertaartenpoort op de brug over de rivier de Nemunas en we zijn er. Mooi niet! Anderhalf uur wachten. Alle autos worden gecontroleerd op sigaretten, Vodka en andere smokkelwaar. Op de brug zien wij dan ook nog tal van plastic zakken t van tijdelijke eigenaar wisselen. Als wij aan de beurt zijn moeten we de achterdeuren van Aca openen en besterft de vraag "zigarrrretttttesss orrrr wwwodka too deklerrrrre" de douanier in de mond bij het zien van de volgepakte auto. Hij wuift ons snel door.

Dan door Lithouwen over de E77/A12 naar de kruising met de A1. Een schitterende, goed onderhouden weg. Het land ziet er aan deze kant van de weg stukken welvarender uit. De A1 laatste brengt ons dan naar Brazuole, 30 km ten westen van Vilnius. Hier zitten we op een kamer, want: het regent weer en het regent, morgen naar Vilnius en over een week zien we onze liefdes!